ZIN Magazine 13 november 2025, thema ochtenritueel, wandelen & schrijven
Door: Renée Brouwer – september 2025 – Fotografie: Janita Sassen
Beeldend therapeut Astrid van Zelst (1963) begint haar dag graag met een lange wandeling met haar hond. Daarna gaat ze aan de slag met haar morning pages. “Een hond die kwispelend op me wacht, frisse lucht, een pen en een kop thee. Meer heb ik niet nodig voor een goede start.”
Astrid: “Mijn dag begint met mijn hond Zimba. Zodra ik tussen acht en negen uur ’s ochtends beneden kom, staat hij al te kwispelen. Alsof hij wil zeggen: ‘Kom op, we gaan!’ Dat is zo’n fijn moment. Zimba begroet me altijd blij en enthousiast. En nog voordat ik een hap of slok heb gehad, gaan we lekker samen naar buiten. Of het nu regent of stormt, dat vroege rondje maken we altijd. Soms lopen we een heel uur en op andere dagen houd ik het korter. Maar naar buiten gaan, doen we, zonder uitzondering.
We wonen vlak bij een losloopgebied met veel groen en water en een fort. Zimba vindt het heerlijk om daar te rennen en zwemmen. Het is prachtig om hem zo te zien genieten. En voor mij betekent het dat ik mijn dag begin in beweging, in de frisse lucht. Vaak maak ik met andere hondenbaasjes een praatje. Zo’n ontmoeting is kort, maar het maakt de ochtend extra gezellig.
Na de wandeling zoekt Zimba tevreden zijn mand op. Voor mij begint dan het tweede deel van de ochtend. Ik maak ontbijt, zet een grote kop thee en pak mijn artjournal erbij. Daarin schrijf ik elke dag mijn morning pages. Twee of drie bladzijden vol, zonder plan of oordeel. Alles wat in me opkomt laat ik op papier stromen. De ene keer gaat het over hoe ik geslapen heb, een andere keer over een idee dat ik wil uitwerken. Ik maak er ook een kleine tekening bij. Dat doe ik niet om iets moois te maken, maar om mijn hoofd leeg te krijgen en ruimte te maken voor de dag die voor me ligt. Deze routine helpt me enorm. Het is mijn moment van inchecken: hoe voel ik me en waar heb ik die dag energie voor? Na een halfuurtje schrijven en tekenen voel ik me klaar om de dag echt te beginnen.
Dat was vroeger wel anders. Toen ik nog in loondienst werkte, begon elke ochtend gehaast. Alles draaide om afspraken en werk, zonder tijd om even stil te staan. En toen kreeg ik in 2018 een zwaar fietsongeluk kreeg en hersenletsel opliep. Vanaf dat moment veranderde mijn leven ingrijpend. Mijn oude baan lukte niet meer en de vanzelfsprekende structuur viel weg. Juist daardoor merkte ik hoe hard ik behoefte had aan houvast, rust en slow living. Ik moest mijn leven opnieuw inrichten, op een veel langzamer tempo en met meer aandacht.
Ik dacht: een hond kan me daarbij helpen. Want als je een hond hebt, moet je naar buiten, ook als je eigenlijk liever binnen blijft. Zo kwam Zimba in mijn leven. Hij was bij het KNGF in opleiding tot assistentiehond, maar werd afgekeurd. Voor mij voelde dat als een geschenk. Hij was nog jong, had al training achter de rug en wist precies hoe hij zich moest gedragen. Het was bijzonder om te zien wat Zimba allemaal kon en hoeveel vreugde hij bracht.
‘Elke ochtend schrijf ik drie bladzijden vol, zonder plan of oordeel’.
‘Elke ochtend schrijf ik drie bladzijden vol, zonder plan of oordeel’.Nog steeds helpt Zimba mij om balans te houden. Als ik bijvoorbeeld te lang achter de computer zit, komt Zimba rustig naast me liggen totdat ik begrijp dat het tijd is om op te staan. Zijn aanwezigheid geeft me structuur, maar ook vrolijkheid.
Zimba is dus niet alleen mijn maatje, maar ook degene die me elke ochtend weer in beweging brengt. Dankzij hem en mijn ochtendritueel begin ik de dag bewust en met aandacht. Het mooiste vind ik dat slow living zo simpel is. Een hond die kwispelend op me wacht, frisse lucht, een pen en een kop thee. Meer heb ik niet nodig om de dag goed te beginnen.”
Astrid heeft een boek geschreven over haar rustigere manier van leven: ‘De kunst van slow living’. Benieuwd? Ga naar Astrids website Kleuriskracht.nl
0 reacties