RTL Nieuws Online rubriek ‘Nooit meer’
Voor RTL nieuws online werd ik in augustus 2025 geïnterviewd voor de wekelijkse rubriek, waarin vertellen mensen over iets dat zij ‘nooit meer’ willen meemaken, nooit meer willen doen of juist nooit meer willen laten. In mijn geval ging dat dus over het effect van het fietsongeval dat ik in 2018 had en dat mijn leven nooit meer hetzelfde is geworden.
Artikel door Anne Broekman · 29 augustus 2025. Foto: Grry Fotografie
Door een eenzijdig fietsongeluk liep Astrid van Zelst (62) zeven jaar geleden niet aangeboren hersenletsel (nah) op. Hierdoor veranderde haar leven radicaal, iets wat ze heeft leren erkennen.
“Voor het ongeluk was ik altijd bezig. Mijn leven was snel, druk en vol. Ik had een eigen praktijk voor beeldende therapie en daarnaast werkte ik als activiteitenbegeleider in de ouderenzorg. Naast mijn werk had ik een druk sociaal leven met sport, theaterbezoekjes en uitgaan. Als single zocht ik graag mijn vrienden op en met alles deed ik mee. Met een beetje schuiven in mijn planning was niets onmogelijk. Dat mijn leven totaal op z’n kop zou komen te staan tijdens een alledaags fietsritje, had ik nooit verwacht. In een split second veranderde alles.”
“Zeven jaar geleden fietste ik op een doodnormale ochtend naar mijn werk. Hoe het precies gebeurde, weet het nog steeds niet. Ik kan me niet herinneren dat er een straatsteen omhoog stak of dat er iets op de weg lag. Ook ben ik niet aangereden door een andere weggebruiker. Maar ik ging met de fiets onderuit, en hard ook. Op een ongelukkige manier kwam ik ter val, daarna raakte ik bewusteloos. Gelukkig ben ik snel gevonden door omstanders, met een ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht.
Die eerste dagen was ik amper bij bewustzijn. Toen ik wakker werd, zat mijn bezorgde familie aan mijn bed. Daar snapte ik niets van, nog altijd had ik geen benul van wat er was gebeurd. Het laatste wat ik wist, was dat ik onderweg was naar mijn werk. Dat zat nog zo in mijn systeem, dat ik tegen mijn zus zei dat ze mijn werk moest bellen. Uit een scan was gebleken dat ik een schedelbasisfractuur had en een hersenkneuzing. Er was een bloeding tussen het hersenvlies en mijn hersenen. Daardoor nam de druk op mijn hersenen toe en ontstond er schade. Ook had ik meerdere breuken in mijn gezicht, ik was helemaal bont en blauw. Ik was misselijk en had vooral enorme hoofdpijn. Omdat ik niets binnenhield moest ik aan een infuus tegen uitdrogingsverschijnselen.”
“Na een week op een speciale brain care unit werd ik overgeplaatst naar een gewone zaal. Mijn spraak was gelukkig niet aangetast, maar ik merkte wel dat mijn brein anders werkte. Ik was snel afgeleid en overprikkeld, waardoor geluiden – zoals het gesnurk of gepraat van andere patiënten – heel hard binnenkwamen. Mijn concentratie was weg, ik sliep veel en had nog altijd veel hoofdpijn. Na twee weken ziekenhuis werd ik overgeplaatst naar een revalidatiekliniek. Hier kreeg ik onder andere ergo- en fysiotherapie. Ik liep heel wankel omdat ik geen evenwicht had, dus daar lag mijn focus op. Letterlijk stapje voor stapje ging ik vooruit. Eerst met een rollator, daarna lukte het steeds beter zonder. In die periode hoorde ik voor het eerst dat ik niet aangeboren hersenletsel had. Welnee, dacht ik. Ik was immers gewoon onderweg geweest naar mijn werk. Dat ik blijvende schade had, kon ik heel moeilijk bevatten.”
“Eenmaal weer thuis begon de uitdaging pas echt. Nog steeds was ik moe en moest ik leren mijn rust in te plannen. Maar niet té veel, want dan hing ik alleen maar op de bank. Ik besloot het ritme uit de revalidatiekliniek aan te houden en dat doe ik nog steeds. Nog altijd moet ik mijn energie goed verdelen, is mijn concentratie minder en heb ik snel last van prikkels. Mijn dagen zijn rustig en heel gestructureerd. Mijn drukke, volle sociale leven heb ik in een veel lagere versnelling gezet. Ik leef niet meer in overdrive. Afspraken zet ik met potlood in mijn agenda, want ik weet niet zeker hoe ik me dan voel. Grote evenementen met een mensenmassa zoals Sail of concerten zijn voor mij eigenlijk te veel. Ik danste altijd graag, vooral salsa, maar ik trek de drukte en de muziek niet meer. Dat maakt mij soms verdrietig.
Wat ik ook heftig vond, is dat ik uiteindelijk volledig ben afgekeurd. Wéér een deel van mij waar ik afscheid van moest nemen, terwijl ik graag werkte. Dat moest even bezinken, maar ergens gaf dit ook rust en duidelijkheid. Naast mijn wia-uitkering heb ik nog altijd mijn eigen praktijk in beeldende therapie, waarbij ik mijn tijden zelf kan bepalen. Dat scheelt veel werkdruk.”
“Een arm in het gips of met krukken lopen is voor iedereen duidelijk. Maar mijn restverschijnselen zijn aan de buitenkant niet zichtbaar. Dat zorgt soms voor onbegrip. Dan zien mensen mij fietsen en denken ze dat alles weer goed is. Zij zien niet hoe hard ik daarvoor heb moeten knokken, of dat ik een week ziek ben als ik per ongeluk toch te veel hooi op mijn vork heb genomen. Sommige vriendschappen zijn verwaterd. Dan werd er een nieuwe groepsapp aangemaakt waarvoor ik niet werd uitgenodigd. Eigenlijk werd er dan voor mijn bepaald dat ik daar toch geen interesse voor zou hebben. Dat is pijnlijk. Maar er zijn ook waardevolle vriendschappen verdiept met mensen die altijd voor mij klaarstaan. Ook vind ik veel begrip en herkenning bij lotgenoten in een Facebook-groep voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die soms worstelt met haar ‘nieuwe ik’. Het was een proces, maar ik heb mijn nieuwe leven leren omarmen. Ik erken wat er is gebeurd en heb leren terugschakelen.”
“Creativiteit is altijd belangrijk voor mij geweest. Al in het ziekenhuis begon ik met tekenen en dingen opschrijven, en dat ben ik tijdens mijn herstel veel blijven doen. Die notities vormen de basis van mijn boek ‘De kunst van slow living’ dat waarschijnlijk eind dit jaar uitkomt. Het is niet alleen mijn persoonlijke ervaringsverhaal, er staan ook creatieve oefeningen in en je kunt er in schrijven en plakken als in een artjournal. Eigenlijk is dit het boek dat ik zelf nodig had toen ik in het ziekenhuis lag en de periode daarna.
Ik weet dat ik nooit meer de oude word en dat erken ik. Het is oké, want ook nu is mijn leven waardevol. Nu ik in een rustiger tempo leef, valt de hectiek van de samenleving mij meer op. Hoe gehaast, druk en snel geïrriteerd iedereen is. Ik kan geen drie dingen meer tegelijk doen en dat wil ik ook niet. Van een wandeling met mijn lieve labrador word ik heel blij, of van een bloempje langs de weg. Ik ben nu Astrid 2.0. Gekscherend zeg ik wel eens: de verbeterde versie.”
0 reacties